bir gün ölürsem ağlamaya hakkın bile kalmadı.

kan kustuk, artık beyaz gömlekteki nar lekesinin bir önemi yok.

yan yana yürüyelim

hiç bilinmeyen yazarının dahi 

dönüp okumadığı şiirin 

mısralarından kaçmış gibi.

şairler de bilir sevmenin acımasızlığını

hangi şiire baksak hep yalandır.

ben gidişinden beridir denizin kıyısındayım

bir butimar kuşu misali. 

oysa ne çok istedim 

gözlerinde kendimden bir yansıma görmeyi 

tüm saadetlerim mümkün kılınırdı o vakit.

içi bin yıldır yorulmuş bir ruh düşün

denizinin bir gün kuruyacağına inanıp 

bu tasa yüzünden hiç su içmemesini..

bu mudur aşk?(çünkü aşk, hiç okşanmamasıdır saçların,azıcık bile.)

peki, hiç gözyaşına dur denir mi, bekleme deme, durmaz

durmaz akar gider doğduğu yere.

ben,

ben neyi anlattıysam onu kaybettim.

güzel yerlerimden kırdılar o yüzden sessizim...

bir köşede unutulan ekmek kırıntıları gibi 

yalnızlığımı parçalara ayırıp yedim.

hangi kitabın arasında saklıyosun yazgımı tanrım

söyle bileyim 

ah senin güzel ismin

yarı unutulmuş bir kutsal yazı gibi 

peyda olur acımızın ikindi güneşinde.

al şu sevilmişliği sol göğüs cebine koy 

orada bana zambaklar büyüt, ellerin

yanan bir ormanı yeniden filizlendirsin

beni düşünme müsterih kal

bunca burukluğum bir selamına ferahlığa erer sevgilim.

nar lekesi sanacaklar göğsümdekini

kanadığıma inandıramayacağım...

artık sabahı da kaplıyor acı*

kırk dereden su getirirdim safrana çalan saçlarını göğsüme ekmek için

ama seni sevdiğimi bilseler şiirlerimi yakarlardı.

halbuki sen

kaotik bir aile sofrasında 

yanımdaki sandalyede elimi tutuyorsun.

sen oradasın

ve oralar çok şanslı.

hiçbir şey değil de beykoz'da bir kedi olsaydım okşayan başımı sen olsaydın.

artık bitti...

çok yabancısın, miyop gözlerin kısık.

şimdi ölsem kırk gün sonra duyarsın. 

çünkü; sen sevmedin, göğsüme yedi dikiş attılar.

sevmedin, gittim en sevdiğim yüzümü astım.

sevmedin, kalktım kırılmamak için yüzümü döndüm.

oturdum içimdeki çocuğun başını okşadım, her bir saç teli kırılmışlıktan sıkılganken.

çocuktum 

koştum koştum gittim sevilmemişliğin duvarına çarptım.

sana sitemimi mazur gör kimsenin sevmeye takati yok.

derin bir nefes çeker ve

içinde ukde kalanı düşlersin

çok değil, sadece kalbine yazık edilmiştir.

oysa benden ırak göz bebeklerin

tıpkı bir atilla ilhan dizesidir.

"bana ait ne varsa hepsi seni  korkutuyor 

sana ait ne varsa hiçbiri benim değil."

artık hiçbir şiir beni ayağa kaldıramaz toprağımdan

lakin senin dilinden dökülen şiirler kalbimi kıyama kaldırır sevgilim.

içimdeki deniz, dilerim  o kadar şifa bulursun ki tadın değişir.

dürtsene içimdeki narı

seni seviyorum

bütün şiirim bu.