karanfilsiz

üç yüz altmış beş gün geçmiş sen gideli

karanfilsiz bu hüznüm..

içtiğim gecenin evvelinde öğrenip sarhoş oldum camında

göremedim son defa

duyamadım kısık sesini de

ardından çokça yaşlar döktüm

kirpiklerimden kaldirdim cenazeni

göz bebeklerimde okudum selani

o son vedayi şanına yakışır yaptim da sana bi çiçek acamadim

affet.

nasil gecti anlamadim

yüz karası bı aymazlık vurdu kalbimi

senden sonra neler oldu, kaç ev söndü kaç enkaz kalkti sorma

ama affet.

senin ucmaginda en güzel periler,melekler vardir

sen bize bakma.

orda çok sevdiğin kuşlar

en güzel siirler vardir

ceplerinde birer birer doyurdugun yetimler

öksüzler

hepsine selam cak.

her mavinin ışığında odalar kuruldu

toprağını alıp koklamadim

sen gittin diye ağlarken, içim sizlarken

cesetler birakmadim ardinda kendimden

merak etmene mahal yok.

ve mazurlugumu

affet.

bi kadehte unutmadım merhametini

her sulanmis çiçeğin hatri vardir ellerinde

bilirim

ne çok vakit tüketmişiz yokluğunda

duvara toslar gibi çarptı suratima simdi

affet.

ver öpeyim ellerinden

sen yine 

affet...

uykumdan uyanip seni bağrıma bastim

her çare telef oldu bu diyarda

cümlelerin devrik kurulduğu yakamozlar bıçakladı sırtıni

sen kilidi kirik anahtarını en derinde saklarken biri gelip hep hayalini yıktı

belki gömdü tam da oraya

sinsile bulutu bu 

ruhunu bi ceviz ağacının altında uyurken teslim edeceğin yazılı belge paradoksu

tanrıya

alma vermenin dengesinin muazzam sirkülasyonuyla dans etmeyi öğreten enstrüman

sen bilmezsin kaç gece gozkapaklarindan şiirler buyuttugumu

senin o tarçın dudaklarını kaç selada emzirdigimi

bi anne şefkatiyle uyumani izlediğimi

sen zaten

nerden bilesin

bu kucaklar ağırlığını vermez de gider en vefasizin kalbindeki yüke tapar

tonlarca ağırlığınca yillarca altında ezilir

bu yalanlar meclisinde daha yokluğunun sayamadığım aksamalrinda masaya en baba raki olur

eslik eden olmaz sahibi

bi berdusun dizelerinden tani beni

unutursan da böyle hatırla

dize dize

satır satır

hece hece sev beni her gecenin dördünde

dortleri unutma

sabahın on ellisinde doğduğun güneşi

o umudun en beyaz perspektifini

aydınlattığın fezayi ve seni

doyamadan

hiç bilmediğim kokundan sevmekteyim hâlâ ve o yüzden bana da yaziklar olabilir

ziyani yok

ucuncu sahis benim

sensizlik tıbbi bi tanimmis

oysa ben hiç bu kentten inip akdeniz saçlarına dokunmadım bile

bu yalnızlar kervaninda hep en ön sırada bir girnata kostümüyle sefil perişan gözlerimle karşında olamadım

ben bu gece tavana bütün hayallerimi anlattım da uyudum 

uyurken rüyamda sen vardın

kalemle çizilmiş dudaklarin

hiçliğin o muazzam siyahligindayken ismim

sen beni hiç anmadin

ve ben o gece tüm kabusları evim belledim

bu namluyu alnıma dayayıp inkar ettiğim her film repliginde mertligini borazan gibi haykırdım

sen duymadın

hiç sevmedin sen beni

üçüncü şahıs bendim

atilla ilhanin şiirindeki gibi

oysa 

gözlerin gözlerime degmemisti..