seni bir beyaz orkideye sarip eve götürdüm penceremin saksisina ev diye dikip

seni ozlemenin agirligi var üzerimde

baş edemiyorum.

gecenin karanligi gibi çöküyor

üstüm basim pejmürde karasindan hallice

sana gelemiyorum.

sensizlikten bitap düşmüş halimin kacinci haykirisi bu sayamadim ve sen 

neyse ki yine 

gormuyosun.

senin bilmedigin kuytularda ev bark yaptım acilarimdan

butun tuglalar gözlerinin kahvesi

butun temeli kaşinin dibindeki benden aldim, ördüm

evim; ıssız, bir o kadar harikulade oldu.

yetimler büyütür gibi ocak eyledi kalbim hazani

odalar dolusu hüznü.

kabrime gelmeden mi sarilirsin bu naçizane benligime

bu ozlem 

bu hasret

bu illet

ne denli soğur içimin yanginlarindan siyrilip

bari onu soyle..

haberdar et bir selami cok gorme.

ozlemek;

icinin disinin kanserle savasmasina denk. 

kalbimdeki savaslara yenilmek istemiyorum 

dön