bir cenaze var

seni kalbimden doğurttum

aldım, etime diktim.

aldım getirdim benden olan tüm kelimeleri avucuna döktüm.

neden böyle oldu bilmiyorum 

zaman başka bir dile geçti

ve ben

çiçek açarcasına ağlıyorum.

acın içimde bıçak;

çok değil göğsünde bi taş ağırlığı 

insan nasılda kendi yangınını avucunda taşıyormuş anladım. 

bu yüzden göğsümün içindeki ateşten

ellerinin serinliğine sığınmak istedim.

kaygımı avuç içinde ufaltmak..

peki 

göğsündeki pası ne zaman söküp atabileceksin?

(insan acısını göğsünde taşır)

herkes kalbindekine sarılsa benim kollarım boşlukta kalır.

çünkü aşk eksik insan işiydi.

bir hiç uğruna mı öldük, demişti?

(öldü, küçücüktü yorgunluğu)

beni bağışla, ben bu acıyı kalbimden söktüm.

sen beni telef ettin

ben ziyan olmadım.

sen,

sevilmemeyi küfür gibi yüzüme çarptın

kaburgalarımdan üçü kırıldı

beni kimsesiz bırakman kadar acıtmadı.

içimde ise ziyan olacak nar kalmadı 

artık bir önemi yok beyaz gömlek de çöpe atıldı.

ama bilirsin kırılmak zaten ademden kalmaydı.

şimdi sevincim; başımı kucağına usulca yaslamamdan hep

ve umulur ki yazılan, istenilenden daha güzeldir.

birkaç ağrı

ve bir de adın var

yaşamak kadar berrak

var olmak kadar sahici.

tanrıyla kahır ettik doğduğun günü, unutma bir yetimin ahı üstünde kazılı

çığlıklar biriktirelim 

kalbinde olmayan birine

ağız dolusu susmalarla yetinip.

iyi ki'leri üçüncü tekillerin aldığı, içinde belki yaşarım sandığım şehrin ortasında.

gülüşler saklı, başkasının dileğindeki

gören gözler dalgın, hep ağlak. savaştığı ise onursuz bir aşk..

(sanılan)

nasıl bu kadar kor bir alevdeyken bile

 hâlâ seni ümit edebilirim. içime nasıl baharlar ektin ki 

sana gidilen günü doğmuş saydın kendini.

bir kez olsun bakamadığım göz bebeklerinde benim için hiç mi yaş düşmedi 

kutlu olsun.

bütün mumlar üflensin adın aklanana kadar kalbimde

artık o kadar meçhul bir hayaletsin ki

bütün bir ahir zaman bile tüm o mahşer alanında bile annenden önce sana koşardı 

bi başına bırakılan bu yetim..

aramak seni; 

ince bir buz üstünde, sinemdeki cesetlerden hediyeler sunmak

karelerinde 

tapındığım dudaklarına uzanma telaşı

ve mazur gör, sende bulduğum bu dermansız sevda 

kimseye yar olacağa benzemiyor.

o yüzdendir bu ateşin söneceği de 

bir sonraki cehenneme gidişime kadar devam edecek.

şimdi sen dilediğin kadar sev, kalbindeki oyuklar sana beni hatırlatana dek mutlu yaşa.

çünkü bendeki sen artık 

abesle iştigal yolu ve oturduk tanrıyla kahır ettik doğumunu.

(kutlu olsun, bir yetimin ahını alışın)

kadir kıymet?

tüm enkazlarımın altından hâlâ sen çıkıyorsun 

ektiğin karanfiller, toprağımı zehirlemekte hâlâ 

nasıl olur da yolum aydınlanmıyor bir türlü 

senden saklandıkça bir girdap oluyorum içime

içimden cenazeler kalkıyor, senin bastığın tuz yaramı parçalara ayırmaya elbet yetiyor.

nerelere sürüklesem de bu filizi

o kadar küs ki toprağına

hiçbir çiçek açmıyor.

açsa da solmaya yüz tutan bir karanfil gibi, her defasında kuruttuğum

halbuki yılların gözyaşlarını akıtıyorum yapraklarına.

yetemiyorum.

gelinciklerim adını söylüyor, ben senin yerine de utanıyorum.

o sevmediğini itiraf ettiğin ankara gecesi de dahil

seni affedemiyorum.

bu yük; kalbimde bir harbe yol açsa da 

ben umutlarımı aynadakinden almaya, senin haberin bile olmayan tüm gecelerde bedeller ödeyerek tekrar tekrar ve tekrar 

bana hiç göstermediğin

bana hiç yaşatmadığın 

gökkuşağına dönüştürüyorum.

her bir ümidime bir renk verip içine evler döşüyoruz.

anlamını hiç bilmediğim kavramlar doğuyor orada 

"aile" tümceleri bir şiir gibi 

güneş en tepedeyken çıkan laleler renkleniyor, kuşlar ötüşüyor aşktan 

bir gün senden önce benim kabrimde adımı okuyor olursan şayet

lütfen oraya

yetiştirmeye layık görmediğin o çiçeği ek

yeşersin ki, umudumun terazisinde, kalbim bir kuş tüyünden ağır çıkmasın.

o zaman sev beni lütfen 

her şey için çok geç kalmış olsan bile sev beni

ben hissederim çürüyen yüreğimde seni...

içimdeki deniz külliyen yandı

içimde parçalara ayrılmış hücreler var

seni kaybetmenin piyesi 

çokça güleç bir shakespeare kalemine denk.

tozlardan arta kalan yalnızlıklar ağaç kabuğu olmuş, köklenmiş her gidişinde

bütün yeşiller bahara küsmüş adın düşünce gökten

o yüzdendir nam saldığın bu aşk yalanında boğaz kadar sakin bir yosma beklemekte

köprüden önceki birkaç çıkış;

gelmemelerin birikti ve bundan böyle

affın yok tahayyülümde