tanrıyla kahır ettik doğduğun günü, unutma bir yetimin ahı üstünde kazılı

çığlıklar biriktirelim 

kalbinde olmayan birine

ağız dolusu susmalarla yetinip.

iyi ki'leri üçüncü tekillerin aldığı, içinde belki yaşarım sandığım şehrin ortasında.

gülüşler saklı, başkasının dileğindeki

gören gözler dalgın, hep ağlak. savaştığı ise onursuz bir aşk..

(sanılan)

nasıl bu kadar kor bir alevdeyken bile

 hâlâ seni ümit edebilirim. içime nasıl baharlar ektin ki 

sana gidilen günü doğmuş saydın kendini.

bir kez olsun bakamadığım göz bebeklerinde benim için hiç mi yaş düşmedi 

kutlu olsun.

bütün mumlar üflensin adın aklanana kadar kalbimde

artık o kadar meçhul bir hayaletsin ki

bütün bir ahir zaman bile tüm o mahşer alanında bile annenden önce sana koşardı 

bi başına bırakılan bu yetim..

aramak seni; 

ince bir buz üstünde, sinemdeki cesetlerden hediyeler sunmak

karelerinde 

tapındığım dudaklarına uzanma telaşı

ve mazur gör, sende bulduğum bu dermansız sevda 

kimseye yar olacağa benzemiyor.

o yüzdendir bu ateşin söneceği de 

bir sonraki cehenneme gidişime kadar devam edecek.

şimdi sen dilediğin kadar sev, kalbindeki oyuklar sana beni hatırlatana dek mutlu yaşa.

çünkü bendeki sen artık 

abesle iştigal yolu ve oturduk tanrıyla kahır ettik doğumunu.

(kutlu olsun, bir yetimin ahını alışın)