seni kaybetmenin piyesi
çokça güleç bir shakespeare kalemine denk.
tozlardan arta kalan yalnızlıklar ağaç kabuğu olmuş, köklenmiş her gidişinde
bütün yeşiller bahara küsmüş adın düşünce gökten
o yüzdendir nam saldığın bu aşk yalanında boğaz kadar sakin bir yosma beklemekte
köprüden önceki birkaç çıkış;
gelmemelerin birikti ve bundan böyle
affın yok tahayyülümde
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder