(son)suzluğ(a) doğru

iyileşmeyi hızlandıran tüm ihtimalleri 

kalbindeki odacıklarda toplamış küçük kız çocuğum 

bir minik kelebeğin kanadındaki umuda tutun 

orada her şey bembeyaz kanayan mumlar gibidir

belki açar gonca gülleri 

bahçeleri yeşertir dikenlerden silinmiş sarı yapraklar 

bir limanın enkazına eşlik eder iki aşık 

vuslatın nasip olmadığı kız kulesine bakarız

denizin kokusu içine işlesin diye tüm martılara anlatır

aşkını

maşuk

hiçbir koku getirmez denizi

tanrı bile kabul etmez duaları 

o gece bi kasabanın ölüm feryatları duyulur

kanlar, şekerler, karanlıklar

ardı sıra boy boy yalanlar, aldatılanlar

bir seviginin tüm gücünden mahrum kalmış

kız çocuğu

gelir yeniden dünyaya, annesinin de babasının da kendisinin olduğu dünyaya

yetim kalmasın diye şiirler doğurur, emzirir

hem süt hem bal verir dizelerine

bal, yaşama tutunmak içindir

kırkından evvel süt bırakmış küçüğümün annesizliği

duvar olur çarpar göz bebeklerine

içinin içinde kıyılar birikir

dolup taşar, gemi batırır ankara rıhtımında

deniz yarıldı musa kalbimin kırgınlığını geçiremedim

sözde senden kaçıyorum 

dolu dizgin atlarla*

ağlamakla geçilmiyormuş

ölünmüyormuş

yaşanır mı anlamam

avuç içinden öpmeliymişim

öyle diyor şairler, ben şiirden anlamam

gel, acımızı şiirden sayalım 

yüz çevirme bana

yaşamak dolu gözlerle bakıyorum ellerine

insan sevince, çok sevince 

gökyüzü göğsüne doluyormuş

sesinden anladım.

sevgilim, allah yan yana durmaya alışmış iki taşa bile ayrılık vermesin

kırk ah etsem bile biri sana değmesin

kırılmışta olsam, yorulmuşta olsam yüzüm sana dönük 

kalbim hâlâ yüzüne dönük 

bense denize hâlâ bağımlıyım.

ve ağladıktan sonra gelen o müthiş iç çekiş...

ben senin elini hiç tutmadım 

yüreğini hiç bilmedim

göğsünde kaç yara var saymadım, sayamadım

kaçı merhametten kaçı sevilmemişlikten

kaçı yorulmuşluktan hiç bilmedim

her çiçek yarana şifa olmaz belki 

bazısı zehirdir 

yine de gönlüne bahar dilerim.

yüz çevirme yüz çevrilenlerden olursun demişti biri

yüzüm acıdı yüzünü benden çevirdin

ama bilirim gittiğin yeri çiçek bahçesine çevirensin

şimdi bu hicran olmasaydı, onulmaz acı...

avuç içinden öpecektim ve hayatımın en mutlu ikinci anı olarak hafızama kazıyacaktım

birincisi zaten kalbimi emanetine aldığın gündü 

ah seni hiç aramıyorken bulmak ne güzeldi...

ama unutmamalı her öpüş ayrılık getirmez

bazısı dudakta bi orman yeşersin diye yapılır.

sonra derdim ki içimden; 

birini tanımıştım, yüzüne baksam sanki deniz kenarındaydım...

o yüzdendir ki denizi hep seveceğim

o, içimdeki her şeyi hep yatıştıracak.

sana gül verdiğim ellerime koku bulaştı*

benim derinlerimde evler hep yıkık

atlarım küheylan 

bir sonenin en son cümlesi şimdi adın

ışığından tereddüt ettiğim, çiçeklerimizin solduğu

deniz, sebebi olduğu medcezirden şikayet etti

içimde çıkarılmayı bekleyen kurşunlar ve

bu davanın hükmünün kararını bekleyen bi kırlangıç 

unutulmaya her paresinde yüz tutmuş onursuz bi aşk masalı

bütün bitişlerin kapı eşiğindeki uğursuz vedası ve birkaç izmarit

yere atılan

sağ elinin sıcaklığını hissetmek, kan ter içinde uyanıp rüyalarımdan

kaç gecede çıkar ki bu kirler, gözyaşlarımız kurumadan

bi bahar daha geçmeden gelebilir miyiz göz göze 

oysa tüm umutlar gözlerinden geçerdi, gamzende hanelenmişti bilirdim

bir yumuşak karın bu

tüm sızıların ortak yası ve sen arkanda bıraktığın yıkıntıya kapı arayan cellat

kaç urgan geçireceksin boynuma

kaç ilmek kaldı beni göz bebeklerinden asmana

ya da o falezden geriye ne kalırdı atlasaydım denizine

bazen; gemi limanda demirlenir, gemi limanda da batar.

nar gibidir insan. bazen öylesine dağılır ki toplayamazsın düştüğü topraktan. leke bırakır. ben buradayım der. iz bırakmak istersin, varlığını bir lekeyle ifade etmek istersin. narın lekesi geçmez bilirsin.

ben zaten dipteydim

kuyu benim içimde

ben kuyunun içinde 

hem kervan geçmez hem ben yusuf değilim. 

sen

en yüksek falezden adına sığınıp ev bildiğim uçurumdan

atmadan evvel de 

her katilin cinayet mahalline geri dönmesi bi halüsinasyon değilse 

bu enkaz bu yangın gönül de cesediyle seni beklemekte 

üstelik gönlü pare pare yanmış bi buz kütlesi ceset

o yüzdendir ki tüm şiirlerin katilleri şairleridir

bir dibin en sığ nefesinden 

adından çıkıp sana bir daha gelememek kadar alaycı bu 

her günün akşamında özlemler ekip 

kapkara bir karanfil avuçlamak 

nasırlı ellerle

oysa kâbus, hiç bilmediğim kokuna duyduğum aşk olmalıyken

senden kalan anılar yığınına bir bir su verdim

onlar bile söndürmedi gidişinin ateşini, kor gibi yanan yüreğime

hiçbir rahimde bir daha seni sevecek bir beşer bulamayacaksın

ben okyanusun dibinde adının denizinde 

boğularak can verirken

sense

bir daha böyle bir sevginin muhatabı olmayacaksın.

yas kırk gün diyorlar

kırk gün geçmiyor.

oysa; içimi deşen acıya adını verdim

en çok nerede kimsesiz kaldığımı 

senden iyi kimse bilmezdi.

bense 

bir akşamüstü soldum 

küskün bi çocuk gibi sürekli eve dönmeyi istiyorum, ev harabe

bazen yangın tam göğsündedir dışarıdaki sıcak pek etkilemez.

ve anılar yanılgı denizidir 

üzerime sessizlikten örülü bir duvar yıktın 

bağırsam da duyulmaz.

yan yana olup ellerini tutmalıydım affet daha karşılaşmadık.

affet beni..

seni öpmenden öpebilseydim sızım falan kalmazdı.

boynum bükülmezdi ellerindeki imkansızlığı görmeseydim.

neyse ne işte ölünce hepsi geçer.

en nihayetinde ben de öleceğim.

isterim ki mezar taşım olmasın 

onun yerine mevsimi her geldiğinde gelincikler açsın.

yüzüm sana dönük 

bunun sevinci içimde her zorluğu

avucumda ufaltacak kuvveti yeşertiyor.

seni her zaman bir çiçek gibi taşıyacağım göğsümde.

senin

denizin yorulduğu yerdeyim 

tam kıyının dibinde, diktim gözlerimi 

sonu denize çıkan istanbul sokakları gibi gözlerine 

bu lütuf ki bana bahşettiği tanrının

tıpkı aşkla sınanan rahel misali

ona yakarışlarım, sensiz gecelerime denk oldu

ne çok beklemiş yakup'unu

beklerken yüreğimin taş kesilmesinden korkuyorum, korkuyorum bu davada mahkumiyetim ebediyete intikal eder diye

seni sonsuz bir aşkla sevmek mi?

bir caravaggio eserinden uyarlanan tablo gibi hikayemiz 

katil ressam ve kaçak 

çizdiği her resminde kendi tasviri

ah benim barok romalı erkeğim 

hayallerimizin como gölünde her akşam buluşup şaraplar içtiğim sevgilim 

beni ırmağınla temizle

bu beyhude yaralarım senin suyunla aklanır letheden sonra 

tek sen arşınlarsın kaderimin parelerini ellerinle

ne olur kapıma gel, ellerinde çiçeklerle

bütün güller gülüşlerin sayılsın

ben o gamzene oracıkta gömülürüm zaten

ve de görünce seni, 

benim gönlüm evrenin en müzehher gönlüne dönüşür

sen yeter ki, özle 

bir gün çıkagel 

bir tufan ol, avuçlarıma dolsun ellerin

aşk; senin olmadığın yerlerde zehir kalbime

sen dağ değilsin, nasıl kaldırırsın elindeki tuza bulanmış nasırları sensiz

bir gün daha mahur bir yalnızlık kopup giderken ömürden , bu can havliyle gelen aşkım bir tek sanaydı 

ve bırakılan her bir ah kaderinin bütün ihtimallerinde yankı bulacak tanrı katında

seni değil, kalbimi şahit yazabilir bütün melekler 

nasıl aşıktım sana, sen bilmesen de 

birer erguvan ekmek şimdi senden arta kalan tüm o anılara

ve o toprağı bir bün bile sulamamak..

her yıkılmışlıkta arta kalan sesinden yekpare çıkamamak ,çokça yaşlılık getirdi. sen gittin bir daha kimse uğramadı bu eve.

soğuktan donan bu kez benim, donarak öldürdün bir kalbi cayır cayır yakarken sevgili

tüm kapılar ardına dek açık ola, sen tüm ömrünce bensiz kalmanın pişmanlığıyla mahşerde karşıma dikilesin.

bu yüzden 

bütün dualarım senin adın ..

ne çok istedim, senden olan bir parçam rahmime düşsün 

beni kader düğümünde en beyaz ve parlak bir inci gibi taşımanı denizinde...

içinin kıyısında vurgun yediğim begonyama, tüm hoşça kallar*

gelemezsin çünkü bu sefer anahtarları değiştirmedim bu sefer evden taşındım.

tanrı seni, seni kıran insanların önünde yeniden bir araya getirecek*

sol omzumu öptüm, kanatlandı 

tüm yaralı kuşlarım

yapayalnızdım

seni gözümde büyüttüm

kalbimden taştın

sığdıramadım bi yere, ağlayarak doğurdum

kendimi yeniden

her gece, her çığlıkta 

kabuslarımdan çıkarttım rahmimi

bir nilüfer gibi köklendirdim içimde

içimi, kendime 

sen durmadın ben daha da sağlam döndüm

tuğlalar ördüm güllerden 

ellerimle

bu kez narlar sol göğsümde telef oldu 

adınla kırdım hepsini tek tek

bağlarımızı bir ölüm kesinliği gibi kestim

ve heder oldu yalnızlığım tanrıyla paylaştığım

ona gömdüm seni. benim yaramda

senin dehlizlerin kurak bırakır toprağımı

bütün şairler adını katledebilir şiirlerinde

yok hükmünde kararname sayılabilir ruhun 

yemin olsun ki 

bütün nifaklar kavuşsa bile

senin teninde kirletmeyeceğim çiçeklerimi.

değmezmiş evet

ahu da dönmez, sende zehir zemberek bir balmışsın 

anladım

zuhur eden huzursuzluklarımın eşgalidir adın, geç oldu ama anladım.

senden bir parçamın

her fersahında izim kalacak iken

bir mütemadiyen an beni.

okşa hiç görmediğin saçlarımı. 

okyanusların en dibindeki kara yosunları kadar

sevgin kalsın içinde

belki bir gün 

tüm ihtimaller bir araya getirir

göz bebeklerini gözlerime

ateşten daha kor bir alev düşün, bilesin ki öfkem baki kalacaktır şanına.

benim ahım her iki yakanda çiçekler açtıracaktır.

bembeyaz güller ekilmiş yalanlarına.

bir gün ölürsem ağlamaya hakkın bile kalmadı.