karanfilsiz

üç yüz altmış beş gün geçmiş sen gideli

karanfilsiz bu hüznüm..

içtiğim gecenin evvelinde öğrenip sarhoş oldum camında

göremedim son defa

duyamadım kısık sesini de

ardından çokça yaşlar döktüm

kirpiklerimden kaldirdim cenazeni

göz bebeklerimde okudum selani

o son vedayi şanına yakışır yaptim da sana bi çiçek acamadim

affet.

nasil gecti anlamadim

yüz karası bı aymazlık vurdu kalbimi

senden sonra neler oldu, kaç ev söndü kaç enkaz kalkti sorma

ama affet.

senin ucmaginda en güzel periler,melekler vardir

sen bize bakma.

orda çok sevdiğin kuşlar

en güzel siirler vardir

ceplerinde birer birer doyurdugun yetimler

öksüzler

hepsine selam cak.

her mavinin ışığında odalar kuruldu

toprağını alıp koklamadim

sen gittin diye ağlarken, içim sizlarken

cesetler birakmadim ardinda kendimden

merak etmene mahal yok.

ve mazurlugumu

affet.

bi kadehte unutmadım merhametini

her sulanmis çiçeğin hatri vardir ellerinde

bilirim

ne çok vakit tüketmişiz yokluğunda

duvara toslar gibi çarptı suratima simdi

affet.

ver öpeyim ellerinden

sen yine 

affet...

uykumdan uyanip seni bağrıma bastim

her çare telef oldu bu diyarda

cümlelerin devrik kurulduğu yakamozlar bıçakladı sırtıni

sen kilidi kirik anahtarını en derinde saklarken biri gelip hep hayalini yıktı

belki gömdü tam da oraya

sinsile bulutu bu 

ruhunu bi ceviz ağacının altında uyurken teslim edeceğin yazılı belge paradoksu

tanrıya

alma vermenin dengesinin muazzam sirkülasyonuyla dans etmeyi öğreten enstrüman

sen bilmezsin kaç gece gozkapaklarindan şiirler buyuttugumu

senin o tarçın dudaklarını kaç selada emzirdigimi

bi anne şefkatiyle uyumani izlediğimi

sen zaten

nerden bilesin

bu kucaklar ağırlığını vermez de gider en vefasizin kalbindeki yüke tapar

tonlarca ağırlığınca yillarca altında ezilir

bu yalanlar meclisinde daha yokluğunun sayamadığım aksamalrinda masaya en baba raki olur

eslik eden olmaz sahibi

bi berdusun dizelerinden tani beni

unutursan da böyle hatırla

dize dize

satır satır

hece hece sev beni her gecenin dördünde

dortleri unutma

sabahın on ellisinde doğduğun güneşi

o umudun en beyaz perspektifini

aydınlattığın fezayi ve seni

doyamadan

hiç bilmediğim kokundan sevmekteyim hâlâ ve o yüzden bana da yaziklar olabilir

ziyani yok

ucuncu sahis benim

sensizlik tıbbi bi tanimmis

oysa ben hiç bu kentten inip akdeniz saçlarına dokunmadım bile

bu yalnızlar kervaninda hep en ön sırada bir girnata kostümüyle sefil perişan gözlerimle karşında olamadım

ben bu gece tavana bütün hayallerimi anlattım da uyudum 

uyurken rüyamda sen vardın

kalemle çizilmiş dudaklarin

hiçliğin o muazzam siyahligindayken ismim

sen beni hiç anmadin

ve ben o gece tüm kabusları evim belledim

bu namluyu alnıma dayayıp inkar ettiğim her film repliginde mertligini borazan gibi haykırdım

sen duymadın

hiç sevmedin sen beni

üçüncü şahıs bendim

atilla ilhanin şiirindeki gibi

oysa 

gözlerin gözlerime degmemisti..

yuzdebirihtimaletutunmak

kuş cıvıltıları 

köpek sesleri

sabahın

ilk isiklarindaydi 

bir kadin 

kendini camdan attı

saçlarını kesti 

boynunu asti doğalgaz borusuna

sonra cuzzam gibi yalnızlığını da bavuluna sıkıştırıp

terketti bu dünyayı

içine sığdıramadigi her şeyi götürdü ve geriye

ondan kalan artiklardan başka

hiçbir şey bırakmadı.

çok sevdi kadın

çok ağladı

hiç duyulmadi.

bir perde gözlerin

elinde divane olmuş en usta ozandan beklenen 

yerlerini bıçakla doğradı gecenin dordunde

ceset yoktu torbada

kadın baygindi

ne yaptığını anlamiyolardi

bir düş peşindeydi;

düşkünlüğü

sessizliği 

meğerse bundandi

kayıp gider diye tir tir titrerdi..

annesi

sevdikleri.

-yolun sonunu göremiyorum şimdi

bu uçurumun falezinden ektiğim tüm çiçekler zıkkımın kokunu topluyor bana

her yer feza karanlık

bu boşluğun dinmeyen sancısına eş bir ölüm olacak.

kuzular sessiz

tıpkı anne yavrusu gibi

annesini yitirmiş tüm kuzular gibi

lütfen göğü yirt olanca benliginle, heybetinle

al çek beni

sadece beni.

bu kayiplik

bu yitirilmislik 

bir an evvel bitmeli.

sardunyalara ateş eden bir cellat olmak isterdim kucukken

beni tanri bu hale getirdi...

iup

Küçük karidesler var önümde

Beni 

boğan bir pardösü bordolugu bu

Silik geceden kalmış 

ceset yığını hislerim.

Tadı yok 

suyun bile.

Şerden ölen bir ben olamam İsa'nın Meryem'i.

Hiç gidilmemis cennetler örtsun üstünüzü

Gök yarilmadan sevişelim!

Evet yaralı bir ben var.

Adı konulmamış cellatlar

 kafatasimizi bile kesebilir..

Dolunayda doğdum

 ikizi pic bir fısıltı;

Hep asık surat

Hep kadavra meraklısı

Bir kuzusu var

Bir kurdu

O kurt benim .

Nefret tanrısı bir kurt.

Latife ediyorum baba

Mezarına bile geleceğim yokken içimde hüzün falan yok

İnanma!

Bu beyazlar

hep yalancı 

saçlarıma 

yakışıyor diye uğruyolar.

Aldırma.

Sabrım tükendi.

Eskidim.

Yaşlandım.

Bir türlü ölmedim.

planlarplanlar

Şu göğüs kafesimin içinde bir şeyler var

Delip geçen

Her fırsatta yosma bir ayrılığa konu olan

Melodilerin sesszlikle buyulemesi kadar hapishane bir ruh düşün

Bütün tanrıları siyah

Her dramdan başrol alıp perdenin yarısında terk edilmiş o en boğucu karanlıklar var

Simsarlara layık bir gülüş

İçinde verdiği harplar yıl olmuş

Usanmis sahibinden

Özlediği şeyler büyümüş 

Kendi buyuyememis bir çocuk 

Her zaman değişir

Seviştiğin tenler

Van Gogh' un kesik kulağından kendini benimsersin

Ustura gibi bir tablodan nefes alıp verirsin

Habersiz 

Bir başına

Yetim kuşlar gezinir 

Etini kemiren ruhundan fışkırır yaşamanın acımasız her dalgası

Kıyın sana vuramaz da

Sen bir odada hapsolur gidersin

Yürürsün ve asla

Yol 

Almazsın

Varamazsın 

Hiçbir yere

....

03.03

Yüzünü bilmediğim masallar geçip gidiyor

Cehennem olmuş garbımda 

utanmaktan aciz 

bir takım şırfıntılar var

Ölümün içine sindiği 

ve seni her zerrenden ayıran 

yitiren

 bir benlik düşün

Sığ bir kara bu 

Adım başına hapsolan müzik resitali

Piyanoya benzeyen 

en şık kostüm

Zarif

Bir tanrıça 

misali

Bilmediğimiz her şeyin girdabında

gümüş bir 

zarf gizli.

Adı konmamış

Hiç okunmamış

Ölüm kadar sahi.

Gerçek.

Bir sen yoksun bu parşömen kokulu odamda

Hafızama sinen kokun bitti

Anılarımin anahtarlarini

okyanusun en dibine yolladığım

o gecenin sabahına

uyanabilmistim 

nihayetinde.

Her ikindi sonrası görülen

intiharlara eş değer

kabuslarimlayim şimdi.

Mutluluğu tahta parçasına kazıdım

bir çeşit

tükenme provasıydi

onurum.

Her küllükten arta kalan yanmış sevgiler

Huysuz arzular..

Zaman geçermiş

Ölürmüş

 -müş

.

sevmek günah olduğu kadar tanrivari bir sözcük..

Kırılmış keresteler var önümüzde

İçinde pare pare harcanilmis zaman olgusu

Parodiler dans edebilir evreninde 

ve 

seninle benim aramdaki

tüm evrelerde

Evet seviyorum.

Veyahut

hayır.

Ne yapabileceksen tükür yüzüme zıkkımın kökünü

ve kazı toprağa meyan

tozlarını

Velhasıl kelam ettiğimiz ne varsa kalsın.

Eski bir kırık bardagin hatri dahi kalmamıştır lehcemizde.

Biz mağrur yalnızlariz odamızın duvarlarinda

Beyaz kırlangıçlar temizler söylediğimiz her yalanı

Sevmek günah olduğu kadar tanrivari bir sözcük

.

Çok ağladım.

Susmaktan yorulmuş, içi nerdeyse devrilmiş bir yurt gibi

Asla sevilmeyen küçük çocuğun gözyaşları var bu masalda

Her sonun başlangıcıdır unutulmak.

Adından dahi belirgin olan ses tonları

Hiçliğin içinden susturulmuş garp filoları

Yorgun işte.

Simsiyah bir gece ve boynundan asılma isteği..

Bütün şarjörlerin boşa gittiği bir yıl diliyorum kabrine

Öl.

Öl ve çiçekler bile kurumasın orda.

Yavru kedilere süt verin.

Beni de unutun.

..

hüznün fiziği.

Kabarcıklar var derimi yırtan 

Üzerinden kaynar sular geçmiş gibi bir mevsim

 hüznü belki sessizliğimiz

Her gidenin dönmediği

Her travmanın suclusunun arandığı

 bir girdap

Bu 

bilmecenin 

Boşluğun

 mimari miyim 

kaç yüzyıllık antidepresan gerekli bu derinlik için 

Tanrının armağanı mi bu peyda olan

Her şeyden kaçma isteği?

Hiçliğin o minimalist karanlığı olmak istiyorum kelimelerinde

Ölmek kadar masum olmak.

Çünkü biliyorum tertemiz bir bebekken dahi olemedim masumlugun kadar.

Darmadağın şarkı notaları 

saçlarımızın arasında geziniyor

 her bı hayat çürümüş tanrım 

Sevgili cani;

Bitmek bilmez paradoksu 

silsilerle yorulmuş bir kadının

 içini gör artık !

Lütfen boğazımdan sık iyice 

boğ sularımı

Lütfen..

Tanrıligini göster.

Meleklerine haber ver.

Kitaplarına yazıp not alsınlar günahlarımı.

Cezayı kes.

Bitsin artık.... 

hiçbir yere sığamıyorum

Çınarlar vadileri kaplamış

Üstü begonya süslü pervazimda geceler hep ters çevrili cümleler

Ne yana baksam aynı berduşluk

İçim loş.

Odam kadar karanlık bir çağdan aydınlığı bekliyoruz.

 -her şairin suçudur şiiri-

Şiirler idam edilmiş kalibreli bir ceset yığınlarıdir gözümde

Kumarbaz bir beynim var. 

Durmadan yenilgimi hatırlatır.

Hangi rıhtımdi 

Virginia'nin atladığı sulak alan

Rüyalarım kozmopolit

Evren suç duyurusunda bulundu ve lanetledi adımın her hecesini

Bizler

De 

Tıpkı tanrının şiirleriyiz

Suçlu olmayan.

Köşe başında başı bos gezen Rus radikalleri.

Kırmızı bir palto ve hayal edilen riyalar

Utanıyorum.

Sinsile bu koy.

Fezadan ileri büyük boyutlu bir falez

Affedilmemeli!

Bir düzine pi sayısı ve ruhu vaziyetimin erdemini sayıkliyorum.

Bira tadı geliyor..

Kadehten arta kalan dudak payını ozlemekteyim

Tinine denk.

Ladese tutuştugumuz gecenin ertesi günü etmeliyiz intihar

Kadınlar ölmeden

Bir bebek daha ağlamadan gitmeliyim

Kara toprağa.

La la lunapark sahnesi adım

Beyaz karyola

Ve sen

Tomurcukları

Ay'a kadar

Göz dikmek ve huzur veren buhranın.

simsiyah yarınlara

Yikilmanin eşiğinde evin olmuş parseller

Milim milim her santimi 

Ruhunh kemiren bir cehennem

Kaç sığınağın enkazına eşlik etti bu ev

Ev dedjgimiz de zaten dört duvar ve boşluklar sinsilesidir

Örtülen yumaklarin birer paradoksu doğurduğu can çekisler

İç çeken bebekler

Buram buram yalnızlık ve itiraflar sofrasında

Bir mavinin tonunun sakinliği

Her şey beyhude oluverir o saatten sonra

Belkiler sarmıştır her yanını ama

Nihayetinde sona doğru gelinen her yol kıvrılır virajında

Ölmek gibi bir kanun

Lohusalıktan yeni çıkan annenin feryadı

Huzunlere boğulmuş bir kedi

Hiç sitem etmeden geçen geceler

Çok anlatılması gereken içki sofraları

Birkaç yudumluk hayaller 

Peşi sıra yükselen

Yalan yumağı odam

Her bir köşesi fildişi rengi

Güldüğümuz fotoğraflardaki masumluk bir şiirin adı

Kelimelerin anlamını her milisaniyede kaybettiği 

Boşa harcanmis zamanlar

Şairler

Yalanlar

Her biri bir kadeh şarap

Ekmek

Tuz 

Gibi

Yoğrulmayi bekleyen ruh misali

Erimek

Tükenmek

Fersah fersah yok olmak tabiatında bedenin

Doğaya karşı gelmek teşekkür edip

Bir pişmanlık

Göz çukurlarından aşağı süzülen hüzün barajı

Her şey gibi

Çok sevdiğimiz oyuncaklar ve kırık kalbin bıraktığı yara izleri bunlar

Bir babanın kızını hiç sevmeyisi

Hiç sevmeyecek oluşu

Oluş

Olmuş olan..

Sevilmek: hiç olmayan.