(son)suzluğ(a) doğru

iyileşmeyi hızlandıran tüm ihtimalleri 

kalbindeki odacıklarda toplamış küçük kız çocuğum 

bir minik kelebeğin kanadındaki umuda tutun 

orada her şey bembeyaz kanayan mumlar gibidir

belki açar gonca gülleri 

bahçeleri yeşertir dikenlerden silinmiş sarı yapraklar 

bir limanın enkazına eşlik eder iki aşık 

vuslatın nasip olmadığı kız kulesine bakarız

denizin kokusu içine işlesin diye tüm martılara anlatır

aşkını

maşuk

hiçbir koku getirmez denizi

tanrı bile kabul etmez duaları 

o gece bi kasabanın ölüm feryatları duyulur

kanlar, şekerler, karanlıklar

ardı sıra boy boy yalanlar, aldatılanlar

bir seviginin tüm gücünden mahrum kalmış

kız çocuğu

gelir yeniden dünyaya, annesinin de babasının da kendisinin olduğu dünyaya

yetim kalmasın diye şiirler doğurur, emzirir

hem süt hem bal verir dizelerine

bal, yaşama tutunmak içindir

kırkından evvel süt bırakmış küçüğümün annesizliği

duvar olur çarpar göz bebeklerine

içinin içinde kıyılar birikir

dolup taşar, gemi batırır ankara rıhtımında

deniz yarıldı musa kalbimin kırgınlığını geçiremedim

sözde senden kaçıyorum 

dolu dizgin atlarla*

ağlamakla geçilmiyormuş

ölünmüyormuş

yaşanır mı anlamam

avuç içinden öpmeliymişim

öyle diyor şairler, ben şiirden anlamam

gel, acımızı şiirden sayalım 

yüz çevirme bana

yaşamak dolu gözlerle bakıyorum ellerine

insan sevince, çok sevince 

gökyüzü göğsüne doluyormuş

sesinden anladım.

sevgilim, allah yan yana durmaya alışmış iki taşa bile ayrılık vermesin

kırk ah etsem bile biri sana değmesin

kırılmışta olsam, yorulmuşta olsam yüzüm sana dönük 

kalbim hâlâ yüzüne dönük 

bense denize hâlâ bağımlıyım.

ve ağladıktan sonra gelen o müthiş iç çekiş...

ben senin elini hiç tutmadım 

yüreğini hiç bilmedim

göğsünde kaç yara var saymadım, sayamadım

kaçı merhametten kaçı sevilmemişlikten

kaçı yorulmuşluktan hiç bilmedim

her çiçek yarana şifa olmaz belki 

bazısı zehirdir 

yine de gönlüne bahar dilerim.

yüz çevirme yüz çevrilenlerden olursun demişti biri

yüzüm acıdı yüzünü benden çevirdin

ama bilirim gittiğin yeri çiçek bahçesine çevirensin

şimdi bu hicran olmasaydı, onulmaz acı...

avuç içinden öpecektim ve hayatımın en mutlu ikinci anı olarak hafızama kazıyacaktım

birincisi zaten kalbimi emanetine aldığın gündü 

ah seni hiç aramıyorken bulmak ne güzeldi...

ama unutmamalı her öpüş ayrılık getirmez

bazısı dudakta bi orman yeşersin diye yapılır.

sonra derdim ki içimden; 

birini tanımıştım, yüzüne baksam sanki deniz kenarındaydım...

o yüzdendir ki denizi hep seveceğim

o, içimdeki her şeyi hep yatıştıracak.

sana gül verdiğim ellerime koku bulaştı*

benim derinlerimde evler hep yıkık

atlarım küheylan 

bir sonenin en son cümlesi şimdi adın

ışığından tereddüt ettiğim, çiçeklerimizin solduğu

deniz, sebebi olduğu medcezirden şikayet etti

içimde çıkarılmayı bekleyen kurşunlar ve

bu davanın hükmünün kararını bekleyen bi kırlangıç 

unutulmaya her paresinde yüz tutmuş onursuz bi aşk masalı

bütün bitişlerin kapı eşiğindeki uğursuz vedası ve birkaç izmarit

yere atılan

sağ elinin sıcaklığını hissetmek, kan ter içinde uyanıp rüyalarımdan

kaç gecede çıkar ki bu kirler, gözyaşlarımız kurumadan

bi bahar daha geçmeden gelebilir miyiz göz göze 

oysa tüm umutlar gözlerinden geçerdi, gamzende hanelenmişti bilirdim

bir yumuşak karın bu

tüm sızıların ortak yası ve sen arkanda bıraktığın yıkıntıya kapı arayan cellat

kaç urgan geçireceksin boynuma

kaç ilmek kaldı beni göz bebeklerinden asmana

ya da o falezden geriye ne kalırdı atlasaydım denizine

bazen; gemi limanda demirlenir, gemi limanda da batar.

nar gibidir insan. bazen öylesine dağılır ki toplayamazsın düştüğü topraktan. leke bırakır. ben buradayım der. iz bırakmak istersin, varlığını bir lekeyle ifade etmek istersin. narın lekesi geçmez bilirsin.

ben zaten dipteydim

kuyu benim içimde

ben kuyunun içinde 

hem kervan geçmez hem ben yusuf değilim. 

sen

en yüksek falezden adına sığınıp ev bildiğim uçurumdan

atmadan evvel de 

her katilin cinayet mahalline geri dönmesi bi halüsinasyon değilse 

bu enkaz bu yangın gönül de cesediyle seni beklemekte 

üstelik gönlü pare pare yanmış bi buz kütlesi ceset

o yüzdendir ki tüm şiirlerin katilleri şairleridir

bir dibin en sığ nefesinden 

adından çıkıp sana bir daha gelememek kadar alaycı bu 

her günün akşamında özlemler ekip 

kapkara bir karanfil avuçlamak 

nasırlı ellerle

oysa kâbus, hiç bilmediğim kokuna duyduğum aşk olmalıyken

senden kalan anılar yığınına bir bir su verdim

onlar bile söndürmedi gidişinin ateşini, kor gibi yanan yüreğime

hiçbir rahimde bir daha seni sevecek bir beşer bulamayacaksın

ben okyanusun dibinde adının denizinde 

boğularak can verirken

sense

bir daha böyle bir sevginin muhatabı olmayacaksın.

yas kırk gün diyorlar

kırk gün geçmiyor.

oysa; içimi deşen acıya adını verdim

en çok nerede kimsesiz kaldığımı 

senden iyi kimse bilmezdi.

bense 

bir akşamüstü soldum 

küskün bi çocuk gibi sürekli eve dönmeyi istiyorum, ev harabe

bazen yangın tam göğsündedir dışarıdaki sıcak pek etkilemez.

ve anılar yanılgı denizidir 

üzerime sessizlikten örülü bir duvar yıktın 

bağırsam da duyulmaz.

yan yana olup ellerini tutmalıydım affet daha karşılaşmadık.

affet beni..

seni öpmenden öpebilseydim sızım falan kalmazdı.

boynum bükülmezdi ellerindeki imkansızlığı görmeseydim.

neyse ne işte ölünce hepsi geçer.

en nihayetinde ben de öleceğim.

isterim ki mezar taşım olmasın 

onun yerine mevsimi her geldiğinde gelincikler açsın.

yüzüm sana dönük 

bunun sevinci içimde her zorluğu

avucumda ufaltacak kuvveti yeşertiyor.

seni her zaman bir çiçek gibi taşıyacağım göğsümde.

senin

denizin yorulduğu yerdeyim 

tam kıyının dibinde, diktim gözlerimi 

sonu denize çıkan istanbul sokakları gibi gözlerine 

bu lütuf ki bana bahşettiği tanrının

tıpkı aşkla sınanan rahel misali

ona yakarışlarım, sensiz gecelerime denk oldu

ne çok beklemiş yakup'unu

beklerken yüreğimin taş kesilmesinden korkuyorum, korkuyorum bu davada mahkumiyetim ebediyete intikal eder diye

seni sonsuz bir aşkla sevmek mi?

bir caravaggio eserinden uyarlanan tablo gibi hikayemiz 

katil ressam ve kaçak 

çizdiği her resminde kendi tasviri

ah benim barok romalı erkeğim 

hayallerimizin como gölünde her akşam buluşup şaraplar içtiğim sevgilim 

beni ırmağınla temizle

bu beyhude yaralarım senin suyunla aklanır letheden sonra 

tek sen arşınlarsın kaderimin parelerini ellerinle

ne olur kapıma gel, ellerinde çiçeklerle

bütün güller gülüşlerin sayılsın

ben o gamzene oracıkta gömülürüm zaten

ve de görünce seni, 

benim gönlüm evrenin en müzehher gönlüne dönüşür

sen yeter ki, özle 

bir gün çıkagel 

bir tufan ol, avuçlarıma dolsun ellerin

aşk; senin olmadığın yerlerde zehir kalbime

sen dağ değilsin, nasıl kaldırırsın elindeki tuza bulanmış nasırları sensiz

bir gün daha mahur bir yalnızlık kopup giderken ömürden , bu can havliyle gelen aşkım bir tek sanaydı 

ve bırakılan her bir ah kaderinin bütün ihtimallerinde yankı bulacak tanrı katında

seni değil, kalbimi şahit yazabilir bütün melekler 

nasıl aşıktım sana, sen bilmesen de 

birer erguvan ekmek şimdi senden arta kalan tüm o anılara

ve o toprağı bir bün bile sulamamak..

her yıkılmışlıkta arta kalan sesinden yekpare çıkamamak ,çokça yaşlılık getirdi. sen gittin bir daha kimse uğramadı bu eve.

soğuktan donan bu kez benim, donarak öldürdün bir kalbi cayır cayır yakarken sevgili

tüm kapılar ardına dek açık ola, sen tüm ömrünce bensiz kalmanın pişmanlığıyla mahşerde karşıma dikilesin.

bu yüzden 

bütün dualarım senin adın ..

ne çok istedim, senden olan bir parçam rahmime düşsün 

beni kader düğümünde en beyaz ve parlak bir inci gibi taşımanı denizinde...

içinin kıyısında vurgun yediğim begonyama, tüm hoşça kallar*

gelemezsin çünkü bu sefer anahtarları değiştirmedim bu sefer evden taşındım.

tanrı seni, seni kıran insanların önünde yeniden bir araya getirecek*

sol omzumu öptüm, kanatlandı 

tüm yaralı kuşlarım

yapayalnızdım

seni gözümde büyüttüm

kalbimden taştın

sığdıramadım bi yere, ağlayarak doğurdum

kendimi yeniden

her gece, her çığlıkta 

kabuslarımdan çıkarttım rahmimi

bir nilüfer gibi köklendirdim içimde

içimi, kendime 

sen durmadın ben daha da sağlam döndüm

tuğlalar ördüm güllerden 

ellerimle

bu kez narlar sol göğsümde telef oldu 

adınla kırdım hepsini tek tek

bağlarımızı bir ölüm kesinliği gibi kestim

ve heder oldu yalnızlığım tanrıyla paylaştığım

ona gömdüm seni. benim yaramda

senin dehlizlerin kurak bırakır toprağımı

bütün şairler adını katledebilir şiirlerinde

yok hükmünde kararname sayılabilir ruhun 

yemin olsun ki 

bütün nifaklar kavuşsa bile

senin teninde kirletmeyeceğim çiçeklerimi.

değmezmiş evet

ahu da dönmez, sende zehir zemberek bir balmışsın 

anladım

zuhur eden huzursuzluklarımın eşgalidir adın, geç oldu ama anladım.

senden bir parçamın

her fersahında izim kalacak iken

bir mütemadiyen an beni.

okşa hiç görmediğin saçlarımı. 

okyanusların en dibindeki kara yosunları kadar

sevgin kalsın içinde

belki bir gün 

tüm ihtimaller bir araya getirir

göz bebeklerini gözlerime

ateşten daha kor bir alev düşün, bilesin ki öfkem baki kalacaktır şanına.

benim ahım her iki yakanda çiçekler açtıracaktır.

bembeyaz güller ekilmiş yalanlarına.

bir gün ölürsem ağlamaya hakkın bile kalmadı.

kan kustuk, artık beyaz gömlekteki nar lekesinin bir önemi yok.

yan yana yürüyelim

hiç bilinmeyen yazarının dahi 

dönüp okumadığı şiirin 

mısralarından kaçmış gibi.

şairler de bilir sevmenin acımasızlığını

hangi şiire baksak hep yalandır.

ben gidişinden beridir denizin kıyısındayım

bir butimar kuşu misali. 

oysa ne çok istedim 

gözlerinde kendimden bir yansıma görmeyi 

tüm saadetlerim mümkün kılınırdı o vakit.

içi bin yıldır yorulmuş bir ruh düşün

denizinin bir gün kuruyacağına inanıp 

bu tasa yüzünden hiç su içmemesini..

bu mudur aşk?(çünkü aşk, hiç okşanmamasıdır saçların,azıcık bile.)

peki, hiç gözyaşına dur denir mi, bekleme deme, durmaz

durmaz akar gider doğduğu yere.

ben,

ben neyi anlattıysam onu kaybettim.

güzel yerlerimden kırdılar o yüzden sessizim...

bir köşede unutulan ekmek kırıntıları gibi 

yalnızlığımı parçalara ayırıp yedim.

hangi kitabın arasında saklıyosun yazgımı tanrım

söyle bileyim 

ah senin güzel ismin

yarı unutulmuş bir kutsal yazı gibi 

peyda olur acımızın ikindi güneşinde.

al şu sevilmişliği sol göğüs cebine koy 

orada bana zambaklar büyüt, ellerin

yanan bir ormanı yeniden filizlendirsin

beni düşünme müsterih kal

bunca burukluğum bir selamına ferahlığa erer sevgilim.

nar lekesi sanacaklar göğsümdekini

kanadığıma inandıramayacağım...

artık sabahı da kaplıyor acı*

kırk dereden su getirirdim safrana çalan saçlarını göğsüme ekmek için

ama seni sevdiğimi bilseler şiirlerimi yakarlardı.

halbuki sen

kaotik bir aile sofrasında 

yanımdaki sandalyede elimi tutuyorsun.

sen oradasın

ve oralar çok şanslı.

hiçbir şey değil de beykoz'da bir kedi olsaydım okşayan başımı sen olsaydın.

artık bitti...

çok yabancısın, miyop gözlerin kısık.

şimdi ölsem kırk gün sonra duyarsın. 

çünkü; sen sevmedin, göğsüme yedi dikiş attılar.

sevmedin, gittim en sevdiğim yüzümü astım.

sevmedin, kalktım kırılmamak için yüzümü döndüm.

oturdum içimdeki çocuğun başını okşadım, her bir saç teli kırılmışlıktan sıkılganken.

çocuktum 

koştum koştum gittim sevilmemişliğin duvarına çarptım.

sana sitemimi mazur gör kimsenin sevmeye takati yok.

derin bir nefes çeker ve

içinde ukde kalanı düşlersin

çok değil, sadece kalbine yazık edilmiştir.

oysa benden ırak göz bebeklerin

tıpkı bir atilla ilhan dizesidir.

"bana ait ne varsa hepsi seni  korkutuyor 

sana ait ne varsa hiçbiri benim değil."

artık hiçbir şiir beni ayağa kaldıramaz toprağımdan

lakin senin dilinden dökülen şiirler kalbimi kıyama kaldırır sevgilim.

içimdeki deniz, dilerim  o kadar şifa bulursun ki tadın değişir.

dürtsene içimdeki narı

seni seviyorum

bütün şiirim bu.

bir cenaze var

seni kalbimden doğurttum

aldım, etime diktim.

aldım getirdim benden olan tüm kelimeleri avucuna döktüm.

neden böyle oldu bilmiyorum 

zaman başka bir dile geçti

ve ben

çiçek açarcasına ağlıyorum.

acın içimde bıçak;

çok değil göğsünde bi taş ağırlığı 

insan nasılda kendi yangınını avucunda taşıyormuş anladım. 

bu yüzden göğsümün içindeki ateşten

ellerinin serinliğine sığınmak istedim.

kaygımı avuç içinde ufaltmak..

peki 

göğsündeki pası ne zaman söküp atabileceksin?

(insan acısını göğsünde taşır)

herkes kalbindekine sarılsa benim kollarım boşlukta kalır.

çünkü aşk eksik insan işiydi.

bir hiç uğruna mı öldük, demişti?

(öldü, küçücüktü yorgunluğu)

beni bağışla, ben bu acıyı kalbimden söktüm.

sen beni telef ettin

ben ziyan olmadım.

sen,

sevilmemeyi küfür gibi yüzüme çarptın

kaburgalarımdan üçü kırıldı

beni kimsesiz bırakman kadar acıtmadı.

içimde ise ziyan olacak nar kalmadı 

artık bir önemi yok beyaz gömlek de çöpe atıldı.

ama bilirsin kırılmak zaten ademden kalmaydı.

şimdi sevincim; başımı kucağına usulca yaslamamdan hep

ve umulur ki yazılan, istenilenden daha güzeldir.

birkaç ağrı

ve bir de adın var

yaşamak kadar berrak

var olmak kadar sahici.

tanrıyla kahır ettik doğduğun günü, unutma bir yetimin ahı üstünde kazılı

çığlıklar biriktirelim 

kalbinde olmayan birine

ağız dolusu susmalarla yetinip.

iyi ki'leri üçüncü tekillerin aldığı, içinde belki yaşarım sandığım şehrin ortasında.

gülüşler saklı, başkasının dileğindeki

gören gözler dalgın, hep ağlak. savaştığı ise onursuz bir aşk..

(sanılan)

nasıl bu kadar kor bir alevdeyken bile

 hâlâ seni ümit edebilirim. içime nasıl baharlar ektin ki 

sana gidilen günü doğmuş saydın kendini.

bir kez olsun bakamadığım göz bebeklerinde benim için hiç mi yaş düşmedi 

kutlu olsun.

bütün mumlar üflensin adın aklanana kadar kalbimde

artık o kadar meçhul bir hayaletsin ki

bütün bir ahir zaman bile tüm o mahşer alanında bile annenden önce sana koşardı 

bi başına bırakılan bu yetim..

aramak seni; 

ince bir buz üstünde, sinemdeki cesetlerden hediyeler sunmak

karelerinde 

tapındığım dudaklarına uzanma telaşı

ve mazur gör, sende bulduğum bu dermansız sevda 

kimseye yar olacağa benzemiyor.

o yüzdendir bu ateşin söneceği de 

bir sonraki cehenneme gidişime kadar devam edecek.

şimdi sen dilediğin kadar sev, kalbindeki oyuklar sana beni hatırlatana dek mutlu yaşa.

çünkü bendeki sen artık 

abesle iştigal yolu ve oturduk tanrıyla kahır ettik doğumunu.

(kutlu olsun, bir yetimin ahını alışın)

kadir kıymet?

tüm enkazlarımın altından hâlâ sen çıkıyorsun 

ektiğin karanfiller, toprağımı zehirlemekte hâlâ 

nasıl olur da yolum aydınlanmıyor bir türlü 

senden saklandıkça bir girdap oluyorum içime

içimden cenazeler kalkıyor, senin bastığın tuz yaramı parçalara ayırmaya elbet yetiyor.

nerelere sürüklesem de bu filizi

o kadar küs ki toprağına

hiçbir çiçek açmıyor.

açsa da solmaya yüz tutan bir karanfil gibi, her defasında kuruttuğum

halbuki yılların gözyaşlarını akıtıyorum yapraklarına.

yetemiyorum.

gelinciklerim adını söylüyor, ben senin yerine de utanıyorum.

o sevmediğini itiraf ettiğin ankara gecesi de dahil

seni affedemiyorum.

bu yük; kalbimde bir harbe yol açsa da 

ben umutlarımı aynadakinden almaya, senin haberin bile olmayan tüm gecelerde bedeller ödeyerek tekrar tekrar ve tekrar 

bana hiç göstermediğin

bana hiç yaşatmadığın 

gökkuşağına dönüştürüyorum.

her bir ümidime bir renk verip içine evler döşüyoruz.

anlamını hiç bilmediğim kavramlar doğuyor orada 

"aile" tümceleri bir şiir gibi 

güneş en tepedeyken çıkan laleler renkleniyor, kuşlar ötüşüyor aşktan 

bir gün senden önce benim kabrimde adımı okuyor olursan şayet

lütfen oraya

yetiştirmeye layık görmediğin o çiçeği ek

yeşersin ki, umudumun terazisinde, kalbim bir kuş tüyünden ağır çıkmasın.

o zaman sev beni lütfen 

her şey için çok geç kalmış olsan bile sev beni

ben hissederim çürüyen yüreğimde seni...

içimdeki deniz külliyen yandı

içimde parçalara ayrılmış hücreler var

seni kaybetmenin piyesi 

çokça güleç bir shakespeare kalemine denk.

tozlardan arta kalan yalnızlıklar ağaç kabuğu olmuş, köklenmiş her gidişinde

bütün yeşiller bahara küsmüş adın düşünce gökten

o yüzdendir nam saldığın bu aşk yalanında boğaz kadar sakin bir yosma beklemekte

köprüden önceki birkaç çıkış;

gelmemelerin birikti ve bundan böyle

affın yok tahayyülümde

ve romeo kendini öldürür

kendimi bir kaşık suda

toprağında boğmak istiyorum.

neredesin..

hangi ana doğurur bir daha seni?

deniz

önünde durduğun deniz kadar güzelsin

gülüşünden begonyalar açtıran sevgilim.

iki satırlık şiir mi olur deme

gamzene sığdırdığım piyeslerim var benim.

umudumu boynunla sarmaş dolaş dansa kaldırmışlığım.

adından bebekler doğurmuşluğum var.

bir pazar gününün ardından gelen huzurdur

sana gelen tüm yollar.

plaklardan yayılan ıssız kor alev gibi 

yanar durur.

her gece ıslak düşlerimizde sevişiriz

boylu boyunca.

ben

sarhoş olmak için

 göz bebeklerinden vurulurum

 ilk kadehi alır almaz.

ve nihayet bir gün gelecek;

senin ektiğin kırlarda

bahçeler açtıracağım 

gül ağaçlarının gölgesinde, 

bir demet pembe gülü dört yaşına taşıyacagım.

tam orada, çocukluğuna sımsıkı sarılı kalarak, seni

bir ömür sevmeye adayacağım.

nilüfer

önünde durduğun deniz kadar güzelsin

gülüşünden begonylar açtıran sevgilim.